Inspiratie
Ik denk dat ik mijzelf oprecht een “vechterbaas” mag noemen. In 2014, toen ik nog maar 14 jaar jong was, is er bij mij een zeldzame vorm van botkanker (Ewing-sarcoom) geconstateerd. Inmiddels ben ik 22 en heb ik voor mijn leeftijd al veel gestreden.
Door de corona zijn al mijn optredens afgezegd en eigenlijk bracht mij deze periode van rust tot iets heel moois. Ik ben namelijk “nog” dichter bij mijzelf gekomen, door alles op papier te zetten. Ja, dat is heel confronterend maar nu ik dat heb gedaan, maakt mij dat juist sterker! Met als bijkomend en misschien wel het allermooiste resultaat, ik ben nog dichter bij mijn naasten gekomen, nog opener geworden en maak meer bespreekbaar met de mensen om mij heen.
De motor van de bus draait al, de chauffeur zet de ruitenwissers aan. Ze zwiepen dikke regendruppels terug de lucht in. Door de voorruit zie ik mijn moeder naast haar fiets staan. Zonder paraplu. Als het binnen in je regent, voel je het niet meer als het buiten ook regent. Ze zwaait, haar anders zo levenslustige ogen staan verdrietig. Ik zwaai terug. We huilen naar elkaar.
– Lisanne Spaander
Dit zijn de eerste zinnen uit mijn boek Vechtersbaas die ik op dinsdag 20 oktober 2020 heb uitgebracht. Het moment dat ik te horen kreeg over de kwaadaardige ziekte die in mijn lijf woedt, vlak voordat ik de bus instap voor een schoolreisje.
Door het opschrijven van mijn ervaringen en gevoel, begon ik te begrijpen waarom ik bijvoorbeeld heel boos kon zijn, terwijl ik me op dat moment eigenlijk goed voelde. Ik kon dat eerder nooit begrijpen, kennelijk wilde ik te veel en als dat niet lukte, werd ik boos! Inmiddels weet ik waarom en liet ik mijn gevoel tevaak ondersneeuwen.
In mijn boek beschrijf ik mijn behandeltraject met alle spannende momenten en onzekerheden, maar ik vertel ook over mijn gevoelens tijdens mijn herstelperiode.
We moeten nu onze krachten bundelen!
Ik heb Angélique laatst mogen ontmoeten in Zenderen en ze inspireerde mij vanaf het eerste blik. Ze straalt zoveel energie uit en wilskracht om haar missie te behalen.
Hoewel Angélique en ik verschillen van generatie en totaal ander vorm van kanker hebben. Liggen wij toch op één lijn en streven wij allebei af om dezelfde droom te verwezenlijken; de nazorg van kanker op de kaart zetten! Mensen verbinden en de zorg menselijker te maken.
We gaan onze krachten bundelen om samen een verschil te maken in Twente. We hopen dat jullie nog veel van ons gaan horen. Elke golf begint als rimpel, maar maakt altijd een verschil.
– Lisanne Spaander
347
