EstafetteRun Team Albergen
Kanker heeft geen gezicht
13 jaar geleden zat ik in het Antoni van Leeuwhoek ziekenhuis. Tegenover mijn vader, moeder en mij zit een arts in een witte jas. Zijn boodschap aan mijn vader is dat een operatie uitgesloten is, omdat hij dit niet zou overleven. De locatie van de tumor die eerder geconstateerd was op een MRI scan, was te gecompliceerd om te opereren. De enige optie voor behandeling was een zware chemokuur. Ik hoor mijn vader zo nog zeggen; “maar…ik had de pyjama en tandenborstel al bij me om na opname meteen geopereerd te worden, net zoals 10 jaar terug”.
Zijn woorden sterven weg in de ruimte
Bas Hassels Mönning
Ik zie dat de grond letterlijk onder mijn ouders voeten wordt weg geslagen. En dan begint de chemo. Er volgen 6 zware kuren. Na 3 kuren voelt mijn vader zich duidelijk beter. De omvang van de tumor in zijn buik en de symptomen als nachtelijk zweten en extreme vermoeidheid zijn duidelijk afgenomen. We krijgen hoop. En hoop doet leven. Echter, na de vierde kuur lijkt de kanker verwoestend hard terug te slaan. Alle symptomen komen terug en mijn vader gaat hard achteruit. Op dat moment sta ik op het punt om bijna zelf vader te worden.
Mijn vader vraagt aan mij de uitgerekende datum. Wanneer ik dit vertel zegt hij alleen maar: “dat ga ik niet halen kerel!’. Dit komt als aanstaande vader binnen met een klap, recht in mijn hart. We maken een extra echo voor het geslacht van ons kindje en vertellen dit alleen aan mijn vader en moeder. Mijn vader straalde van geluk. Een bijzonder moment! Helaas kreeg mijn vader gelijk en haalde hij de geboorte van mijn zoon Mees niet. Zes weken voordat ik zelf vader mocht worden verloor ik mijn eigen vader. De wisselende emoties komen direct weer boven bij het schrijven van dit stukje tekst. Ook nu raakt de ziekte me weer.
Kanker krijgt pas een gezicht als het iemand betreft die je van dichtbij kent. Naast mijn vader is o.a. mijn buurman Roy Asbreuk en een paar jaar daarna mijn lieve tante Toos aan kanker overleden. Ook in mijn vriendenkring slaat de ziekte toe. En onlangs is mijn ex-werkgever Gerard Smienk na een kort ziekbed overleden aan deze vreselijke ziekte. Kanker…we kunnen er niet omheen.
Het is er, soms ver weg dan weer dichtbij. In onze fysiotherapie praktijk FysioZuid in Almelo zie ik ook dagelijks hoe oncologische patiënten strijden. Strijden en trainen tijdens de ziekte kanker, maar ook tegen de symptomen na alle behandelingen.
Kanker..schijnbaar krijgt 1 op de 3 Nederlanders er op een zeker moment mee te maken. Kanker raakt de patiënt, maar ook zijn of haar omgeving. Kortom het raakt iedereen…….
Mijn naam is Bas Hassels Mönning, 49 jaar en ik woon met mijn geweldige gezin in Albergen. Via mijn zwager kwam ik in aanraking met de estafette run door heel Twente. Ik werd meteen geraakt door zijn verhaal en wil graag meelopen om mijn steentje bij te dragen. Met deze estafette run hoop ik de aandacht te vestigen op deze ziekte en tevens veel geld op te halen voor stichting Twente Tegen Kanker.
Dit zijn mijn donateurs ...
Lisanne Immerman
Succes!
Anja Versteeg
Succes Bas!!!